Θωμάς εκ Κέμπης

Αναζήτησα την γαλήνη παντού και πουθενά δεν τη βρήκα, παρά σε μια γωνιά μ'ένα βιβλίο. (Θωμάς ο εκ Κέμπης, 1471)

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

"Το δείπνο", Herman Koch

Εκδόσεις Μεταίχμιο
Σελ.307

Στον αντίποδα των αμερικανικών και πρόσφατα σκανδιναβικών μοδάτων μυθιστορημάτων, που τελευταία κατακλύζουν την αγορά με κλασσικού τύπου χιλιοειπωμένα πια κατά την γνώμη μας μυστήρια με πανομοιότυπες εικόνες, ο Herman Koch μας έρχεται από τις Κάτω Χώρες με ένα μυθιστόρημα θρίλερ, θεατρικού τύπου,  στατικό σε ότι αφορά τον χώρο εξέλιξης ενώ η πλοκή ξετυλίγεται μέσω flash back του αφηγητή μας που είναι και ο πρωταγωνιστής.

Σε ένα κλασσικό πολύ καλό Ολλανδικό εστιατόριο δυο ζευγάρια έχουν βγει για φαγητό. Απολαμβάνουν τον εξαιρετικό χώρο και τα υψηλής γαστρονομίας εδέσματα τα οποία και μονοπωλούν το ενδιαφέρον τους. Όμως όταν τα ορεκτικά τελειώνουν και έρχεται το κυρίως πιάτο, τότε θα γίνουν και οι μεγάλες αποκαλύψεις. Οι μάσκες πέφτουν, το πραγματικό πρόσωπο του κάθε ενός αποκαλύπτεται όπως και ο σκοπός του δείπνου. Οι δύο γιοι των ζευγαριών φαίνεται να έχουν διαπράξει μαζί ένα στυγερό έγκλημα. Μπορεί μέσα σε ένα δείπνο να αποφασιστεί η συνέχεια, να μοιραστούν οι ευθύνες και ίσως να αποδοθεί δικαιοσύνη; 

Στην βάση του Εθνικού Κέντρου Βιβλίου «Το δείπνο» είναι καταχωρημένο και ως αστυνομική λογοτεχνία. Θεωρούμε ότι κάτι τέτοιο δεν ισχύει όχι τόσο διότι η παρουσία αστυνομικών είναι σχεδόν ανύπαρκτη ούτε επειδή η κατηγορία «αστυνομικό  χωρίς αστυνομικούς» χρειάζεται τουλάχιστον μια στοιχειώδη πλοκή εξεύρεσης ενόχων που στο δείπνο δεν υπάρχει, αλλά κυρίως γιατί πιστεύουμε ότι η κατηγορία « ψυχολογικό θρίλερ» είναι η πιο κατάλληλη για το συγκεκριμένο βιβλίο. Στην σκέψη αυτή οδηγούμαστε αφενός μεν γιατί οι χώροι της εξέλιξης είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού και αφετέρου γιατί το παιχνίδι του ανθρωπίνου μυαλού είναι το δυνατό σημείο αυτού του βιβλίου.

Ρεαλιστικές αλλά λιτές περιγραφές, ψυχροί καθημερινοί άνθρωποι, διαταραγμένα μυαλά, σαρκασμός, ειρωνεία, ωμή βία, εξάρσεις  συμπεριφοράς, δυσδιάκριτα όρια μεταξύ φαντασίας και πραγματικότητας τα κύρια χαρακτηριστικά του βιβλίου. Γλώσσα κοφτή, κινηματογραφική, διαβάζεται εύκολα και γρήγορα, ενώ η ταύτιση με τους ήρωες αναπόφευκτη κυρίως λόγω ρεαλισμού.
«Το δείπνο» δεν είναι ένα λογοτεχνικό αριστούργημα αλλά είναι ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί και φέρνει μια νέα προοπτική στο συγγραφικό στυλ από μια όχι και τόσο διαδεδομένη σχολή.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου