Θωμάς εκ Κέμπης

Αναζήτησα την γαλήνη παντού και πουθενά δεν τη βρήκα, παρά σε μια γωνιά μ'ένα βιβλίο. (Θωμάς ο εκ Κέμπης, 1471)

Τρίτη 3 Ιανουαρίου 2017

«Το αίμα πίσω», Βαγγέλης Ευαγγελινός


Εκδόσεις Άπαρσις, 2016, σελ 96

Μέσα σε 96 «γεμάτες» σελίδες ο πρωτοεμφανιζόμενος συγγραφέας Βαγγέλης Ευαγγελινός θα μας παρουσιάσει την ιστορία κάποιων ανθρώπων που ζουν, αναπνέουν και υπάρχουν μέσα στον κόσμο των ναρκωτικών. Μέσα από τα μάτια και την αφήγηση του εικοσάχρονου Βαγγέλη, θα παρακολουθήσουμε ένα σύντομο χρονικό μίας παρέας από την άνοδο στην πτώση και την συνέχεια που έπεται.
Μέσα από έναν καταιγιστικό ρυθμό, κινηματογραφικού τύπου, θα περάσουν μπροστά από τα μάτια μας μια σειρά από κατεστραμμένες ζωές, που βιώνουν μια πραγματικότητα που κάποιους και μόνο το άκουσμα της θα τους σόκαρε. Βυθισμένοι ανέκαθεν σε αυτήν, φαίνεται να είναι το φυσικό τους περιβάλλον.
«Ο Σπύρος…για κακή του τύχη γεννήθηκε κομπάρσος στην ίδια του την ζωή».
Η εξέλιξη των πραγμάτων, εφιαλτική, ένα μίγμα καφκικού αγνώστου και βιβλικής καταστροφής δεν είναι ποτέ προβλέψιμη αλλά αυτό θεωρείται φυσιολογικό και περνά σχεδόν απαρατήρητο από τους ήρωες που μοιάζουν φιγούρες αρχαίας τραγωδίας.
«Δεν υπάρχει τίποτα σταθερό, καμιά αξία σε αυτή την ζωή. Το ποιος είσαι και τι έχεις κάνει δεν σημαίνουν τίποτε».
Οι ήρωες μπλεγμένοι σε αυτό το ομιχλώδες τοπίο προσπαθούν αλλά αδυνατούν να εντοπίσουν τους ίδιους τους τους εαυτούς. Όταν όμως τα πράγματα φτάνουν στο οριακό σημείο τότε κάποιοι πρέπει να πάρουν αποφάσεις.
«Έχω χάσει πολλές μάχες και πρέπει να πάρω το αίμα μου πίσω».
Ο Ευαγγελινός χωρίς ωραιοποιήσεις τύπου Hollywood αλλά και χωρίς να δαιμονοποιεί, παρουσιάζει την κατάσταση ως έχει και ξεγυμνώνει τους χαρακτήρες του μπροστά στα μάτια των αναγνωστών, όπως ακριβώς οι άνθρωποι αυτοί που έχουν περάσει την διαχωριστική γραμμή ξεγυμνώνονται στα μάτια της κοινωνίας. Με γλώσσα απλή αλλά λυρική, καθημερινή αλλά μεστή χωρίς να πλατειάζει μας βάζει κατευθείαν μέσα στο κλίμα, και γινόμαστε για 96 σελίδες μάρτυρες μιας κατάστασης που η κοινωνία αδυνατεί(;)  να κατανοήσει αν αποτελεί το πρόβλημα ή το αποτέλεσμα αυτού.
Βιβλίο για αναγνώστες με ανοιχτό μυαλό και γερό στομάχι!
Ακολουθεί συνέντευξη που ευγενικά μας παραχώρησε ο συγγραφέας.
Βαγγέλη γιατί πήρες την απόφαση να γράψεις και να εκδόσεις ένα βιβλίο;
Η απόφαση να γράψω ένα βιβλίο πάρθηκε ακαριαία, χωρίς να έχει προηγηθεί καμία συνειδητή προετοιμασία. Ήταν περισσότερο μια δραπέτευση, μια ανάγκη που γεννήθηκε μέσα μου ενστικτωδώς, σαν άμυνα απέναντι σε μία αλλαγή που βίωσα κάποια περίοδο της ζωής μου η οποία είχε ανατρέψει όλες τις, ως τότε, συνήθειές μου φέρνοντάς με μπροστά σε μια υπαρξιακή αργία. Έπρεπε να αποκτήσω έναν σκοπό. Το γράψιμο ήταν αυτό που μου προσφέρθηκε τη δεδομένη στιγμή. Οι λόγοι που το εξέδωσα είναι οι κλασικοί, νομίζω, λόγοι για τους οποίους εκδίδει ο κάθε συγγραφέας. Απ' τη στιγμή που ολοκλήρωσα το βιβλίο ήθελα να το επικοινωνήσω με τον κόσμο.
Η ιστορία σου δεν μοιάζει με δημιούργημα φαντασίας. Υπάρχουν βιογραφικά ή αυτοβιογραφικά στοιχεία;
Η πρώτη ύλη για την ιστορία είναι μια μίξη από πράγματα που έχω ζήσει ή ακούσει από πρώτο χέρι. Φυσικά περασμένα από ένα φίλτρο που τα έκανε λογοτεχνικά επικοινωνίσιμα.
Συνήθως τα βιβλία που πραγματεύονται αντίστοιχα θέματα αποτελούν φωνή καταγγελίας που ζητά απαντήσεις ή στοχεύει στην ευαισθητοποίηση. «Το αίμα πίσω» μου έδωσε την εντύπωση ότι δεν αποσκοπεί σε κάτι τέτοιο. Αποτυπώνει την πραγματικότητα ως έχει και την παραδίδει στην κοινωνία λέγοντας: «Πάρτε το δημιούργημα σας και κάντε το ότι θέλετε, δεν με ενδιαφέρει». Έχω πέσει μέσα στον συλλογισμό μου;
Απολύτως. Αυτό που προσπαθώ είναι να κάνω τη δουλειά μου σωστα, δηλαδή να είμαι όσο πιο έντιμος γίνεται πρώτα με τον εαυτό μου και κατ' επέκταση με τον αναγνώστη. Δεν με ενδιαφέρει καθόλου να εκβιάσω συναισθηματικά ή να εξηγήσω τα αυτονόητα σ' αυτόν που με διαβάζει. Θα ήταν πολύ εύκολο.
Ποια είναι η γνώμη σου για την σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία; Υπάρχουν καλά έργα; Είναι αρκετά;
Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι θετικά διακείμενος με την σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία. Νομίζω ότι πάσχει από πολλές παθογένειες που προφανώς αντανακλούν τα κόμπλεξ  που μας δέρνουν γενικά σαν κοινωνία. Συναισθηματισμός, αερολογίες, προσπάθεια μίμησης ξένων προτύπων, προσπάθεια ενασχόλησης με "καυτά" θέματα της επικαιρότητας, και κυρίως πολλή, μα πάρα πολλή εγκεφαλικότητα. Οι περισσότεροι Έλληνες συγγραφείς δίνουν την εντύπωση πως κάθονται στο δωμάτιό τους αναρωτόμενοι "τι να γράψω τώρα;" Πάντα θα βγαίνουν καλά βιβλία αλλά δεν είναι αρκετά. Από τα πιο πρόσφατα θα ξεχώριζα το "Γκιακ" του Παπαμάρκου και τη "Νυχτερινή βάρδια του Καλλιγράφου" της Ξυλούρη. Κι ίσως τώρα είναι η ευκαιρία να βγει μια νέα γενιά συγγραφέων απαλλαγμένη από τα βάρη και τα πλαίσια των προηγουμένων. Όχι λόγω κρίσης, αυτό θα ήταν άλλη μια παθογένεια, άλλη μια εσωστρέφεια. Το ακριβώς αντίθετο. Λόγω της κατάργησης των στεγανών που προκύπτει κυρίως από το διαδύκτιο. Πλέον βγαίνουν νέα παιδιά που η ουσία του τρόπου που επικοινωνούν και η πρόσβαση που έχουν σε γνώση και πληροφορία είναι ίδια και ταυτόχρονη με κάθε κατοίκου του πλανήτη. Από κει μέσα μπορεί να βγει μια νέα γενιά κρεάτινων συγγραφέων που λέει τα πράγματα με τ' όνομά τους όχι για να προκαλέσει, αλλά γιατί έτσι έχει μάθει.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου ξένος και ποιος Έλληνας συγγραφέας;
Αν έπρεπε να διαλέξω έναν ξένο συγγραφέα που με έχει σημαδέψει, θα διάλεγα τον Χένρυ Μίλλερ. Δεν έχω αγαπημένο Έλληνα συγγραφέα με την έννοια κάποιου συγγραφέα που να επιστρέφω συχνά σ' αυτόν. Ο Ζορμπάς ήταν ένα βιβλίο που όταν είχα διαβάσει μου φάνηκε πολύ σπουδαίο, έχουν περάσει πολλά χρόνια όμως και επιφυλάσσομαι για την εντύπωση που θα μου έκανε σήμερα αν το ξαναδιάβαζα. Επίσης μου αρέσουν πολύ τα διηγήματα του Βιζυηνού και κάποια του Παπαδιαμάντη
Ποια είναι τα πέντε πιο αγαπημένα σου βιβλία, αυτά που θα έπαιρνες αν έπρεπε να περάσεις την υπόλοιπη ζωή σου με αυτά σε ένα ξερονήσι; 
Τροπικός του Καρκίνου του Χένρυ Μίλλερ, Ο Καθηγητής του Πόθου του Φίλιπ Ροθ, Ταξίδι στην Άκρη της Νύχτας του Σελίν, Άνθρωπος για όλες τις Δουλειές του Μπουκόφσκι, και το δικό μου για να μου θυμίζει ότι κάτι έκανα όταν ζούσα στον πολιτισμό.
Ετοιμάζεις κάτι συγγραφικό στο μέλλον;
Ναι, αν αποφασίσω τελικά ποιο από τα δύο μυθιστορήματα, για τα οποία κρατάω σημειώσεις, θα γράψω.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου