Θωμάς εκ Κέμπης

Αναζήτησα την γαλήνη παντού και πουθενά δεν τη βρήκα, παρά σε μια γωνιά μ'ένα βιβλίο. (Θωμάς ο εκ Κέμπης, 1471)

Σάββατο 4 Φεβρουαρίου 2012

''Το παιχνίδι του Ρίπλεϋ '', Πατρίτσια Χάισμιθ

Διάβασα το συγκεκριμένο βιβλίο το καλοκαίρι. Το απέκτησα από την προσφορά που είχε η εφημερίδα ‘Τα νέα’. Ήθελα πάντα να διαβάσω έναν Ρίπλευ –έχω δει στην TV το ‘Ο ταλαντούχος κύριος Ρίπλευ’ και μου άρεσε πολύ.

Το εν λόγω βιβλίο βρίσκεται και στα 100 καλύτερα βιβλία του αιώνα μας, (σύμφωνα με κάποιον Αγγλικό οίκο – δεν θυμάμαι ποιον- πράγμα που μου προξένησε φοβερή εντύπωση, καθώς η αστυνομική λογοτεχνία δεν χαίρει και μεγάλης εκτίμησης στους κύκλους της λογοτεχνίας, γενικά.
Δεν πρόκειται για αστυνομικό μυθιστόρημα ‘βρες τον δολοφόνο’ και δεν υπάρχει αστυνομία ή ντετέκτιβ, τουλάχιστον όχι σε ενεργό πρωταγωνιστικό ρόλο. Έχουμε μια πολύ δυνατή ιστορία χαρακτήρων.

Η υπόθεση: Ο Ρίπλευ αποφασίζει να βοηθήσει έναν φίλο του να διαπράξει έναν φόνο. Επειδή ο ίδιος όμως προτιμάει να μην σκοτώνει αν δεν είναι ανάγκη του προτείνει κάποιον άλλο, όχι όμως δολοφόνο αλλά φιλήσυχο πολίτη!

Η γραφή: Άμεση, χωρίς καθόλου περιγραφές, κινηματογραφική. Μακράν η πιο σφιχτοδεμένη γραφή που έχω διαβάζει. Τύπου νουάρ, π.χ. όταν ο ήρωας ξεκινάει να πάει σπίτι του, από την στιγμή που κλείνει την πόρτα του αυτοκινήτου μεταφερόμαστε κατευθείαν μέσα στο σπίτι. Αυτή η γρήγορη ροή είναι σε όλο το βιβλίο. Διαβάζεται ταχύτατα.

Οι χαρακτήρες: Ανήκουν σε αυτούς που νομίζεις ότι έγιναν γνωστοί σου και θέλεις να τους τηλεφωνήσεις, ή νομίζεις ότι θα τους δεις το βράδυ. Ο Ρίπλευ, πολύ δυνατός αντιήρωας καταφέρνει να γίνει συμπαθής, παρόλο που είναι αμφιβόλου ηθικής.

Ρεαλισμός: Νομίζω ότι στο σύνολο του το βιβλίο περιγράφει καταστάσεις που μπορούν να συμβούν στην πραγματικότητα σε πολύ μεγάλο βαθμό.

Ένα εξαιρετικό για το είδος του βιβλίο, που ακόμη και αν αμφισβητήσει κανείς την λογοτεχνική του αξία, σίγουρα θα περάσει υπέροχα ακόμη και αν η αστυνομική λογοτεχνία δεν είναι αυτό που του αρέσει.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου