«Μοναχοπαίδι», Αλεξάνδρα Σωτηράκογλου

Εκδόσεις Βακχικόν, 2016
38 σελ.

Η πρώτη ποιητική συλλογή της Αλεξάνδρας Σωτηράκογλου με τίτλο «Μοναχοπαίδι», μας ενθουσίασε όχι μόνο γιατί είναι βγαλμένη μέσα από την ψυχή της ποιήτριας, (όπως άλλωστε σχεδόν όλες οι πρώτες συγγραφικές απόπειρες και ειδικά στην ποίηση), αλλά και για την άρτια τεχνική και χρήση της ποιητικής φόρμας.

Σαν μια επιστολή, έναν φόρο τιμής σε έναν αγέννητο αδερφό και την οικογένεια του, το «Μοναχοπαίδι» υποβάλει σε έντονα συναισθήματα που εναλλάσσονται μεταξύ θλίψης, αισιοδοξίας (που όμως τελειώνει σύντομα), κυνισμού και συγκίνησης.

Κοιμούνται, δε θα ανοίξω φως.
Θεωρητικά μου είναι οικείος ο χώρος – στο σκοτάδι
(νομίζεις πως ξέρεις το σπίτι που μεγάλωσες)

Η ποιήτρια, επιλεκτικά αθυρόστομη, άλλοτε για να ξορκίσει και άλλοτε για να χλευάσει.

…υπάρχει ένα όνομα για αυτόν
που κυνηγάει τον πόνο….
…Λέγεται μαλάκας

Παλεύω τουλάχιστον για την Δευτέρα
(να μην έρθει)
Η πουτάνα πάντα έρχεται 

Εξαιρετική και στην μετάδοση συναισθημάτων

 

Βιώνω μια απίστευτη ένταση
-παρά τον υποτονικό τρόπο ζωής μου

αλλά και των εικόνων 

Όταν περιμένω τα λεωφορεία
Λιώνω ξένα αποτσίγαρα στο πεζοδρόμιο…

Αν το ζητούμενο στην ποίηση, είναι ο κάθε αναγνώστης να βρει τον εαυτό του μέσα από αυτή, τότε για εμάς η Σωτηράκογλου κατορθώνει να μας το δώσει στον μέγιστο βαθμό. Αν πάλι κάποιος θέλει απλά να περάσει καλά, αξίζει να διαβάσει το «Μοναχοπάιδι» γιατί σέβεται την αισθητική ενώ κατορθώνει να είναι άρτιο τεχνικά.

Μια συλλογή από τις ελπιδοφόρες για το μέλλον της ελληνικής ποίησης.


Η Αλεξάνδρα Σωτηράκογλου γεννήθηκε στις 23 Οκτωβρίου του 1990 στη Θεσσαλονίκη. Πήρε πτυχίο στην Παιδαγωγική και εργάζεται ως δασκάλα. Παράλληλα παρακολουθεί το Μεταπτυχιακό Δημιουργικής Γραφής που διοργανώνει το Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας.

Μεγάλωσε σε χωριό δίχως βιβλιοθήκη πράγμα που σημαίνει πως έπρεπε να φτιάξει τη δική της ψάχνοντας, αγοράζοντας και παραγγέλνοντας σε μια εποχή δίχως ίντερνετ ή κάποια καθοδήγηση. Έτσι, κάνοντας κυρίως λάθος επιλογές, διάβασε βιβλία από όλα τα είδη και βρήκε πράγματα που της αρέσουν στο κάθε ένα ξεχωριστά.

Με την ποίηση ήρθε σε επαφή εντελώς τυχαία, όταν στα δέκα της έπεσε πάνω σε μια συλλογή του Καβάφη και διάβασε τα "Τείχη". Έκτοτε μπήκε σε ένα παιχνίδι αναζήτησης, ώστε να φτάσει σήμερα να έχει προτίμηση στην αγγλόφωνη γυναικεία ποίηση.

Ως δασκάλους της αναγνωρίζει τον Ρίλκε, τον Έλιοτ και τον Πάουντ. Θεωρεί πως πιο σημαντικό είναι και θα είναι κάποιος να διαβάζει, παρά να γράφει.