Μήτσος Ευθυμιάδης, ''Ο Φονιάς''

O Μήτσος Ευθυμιάδης γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1945 στην Αθήνα, μεγάλωσε όμως και έζησε τα περισσότερα χρόνια στην Βόρεια Ελλάδα. Δημοσίευσε αρχικά κάποια διηγήματα και ποιήματα σε περιοδικά αλλά από το 1974 τον κέρδισε το θέατρο. Από τους πιο σημαντικούς σύγχρονους θεατρικούς συγγραφείς, με σημαντικά έργα στο ενεργητικό του (Προστάτες, Που πάει το λεωφορείο, Ο Φώντας) έγραψε τον Φονιά ένα εξαιρετικό θεατρικό έργο το οποίο παίχτηκε για πρώτη φορά το 1981 από το Θεατρικό εργαστήρι. Έφυγε από κοντά μας το 2003. «Η ζωή μοιράζεται στους έχοντες, τους κατέχοντες και τους αντέχοντες. Εγώ ανήκω στους αντέχοντες» είπε λίγο πριν φύγει.

Η συντελεστές της πρώτης παράστασης που αποτελούταν από δύο πράξεις ήταν:

Σκηνοθεσία: Διαγόρας Χρονόπουλος

Σκηνικά – Κοστούμια: Γιάννης Λέκκος

Σάββας: Αντώνης Αντωνίου

Γιάννης: Ντίνος Λύρας

Μαρία: Χριστίνα Σιμοπούλου

Ταρζάν: Θέμης Μάνεσης

Το σκηνικό είναι ένα μικροαστικό σαλόνι των αρχών της δεκαετίας του '80 στο οποίο κάθονται ο πρόσφατα αποφυλακισμένος Σάββας, η αδερφή του Μαρία με τον άντρα της Γιάννη, και ο Ταρζάν παλιός συγκρατούμενος του Σάββα αποφυλακισμένος και αυτός. Είναι η νύχτα της αποφυλάκισης του Σάββα, και σε ένα βράδυ θα πέσουν οι μάσκες και θα φανούν τα αληθινά πρόσωπα όλων. Ο Σάββας θα ‘δικαστεί’ πάλι για το φονικό του, όμως παράλληλα θα αποδοθούν οι ευθύνες και στους υπόλοιπους έμμεσες ή άμεσες πάντως σίγουρα όχι αμελητέες. 

Το έργο είναι εξαιρετικά σφιχτοδεμένο, οι διάλογοι γρήγοροι και κοφτοί με αποτέλεσμα οι 100 σελίδες να διαβάζονται μονορούφι.  Η αύρα είναι αστυνομική αφού έπονται αποκαλύψεις γύρω από τα γεγονότα, κοινωνική σε σχέση με της ευθύνες της ίδιας της κοινωνίας για κάθε έγκλημα, αλλά και πολιτική σε σχέση με την απουσία της πολιτείας μέσα και έξω από τις φυλακές.

Η αλήθεια είναι ότι η ανάγνωση ενός θεατρικού έργου είναι κάπως περίεργη ειδικά αν δεν έχει δει κανείς το έργο όπως στην περίπτωση μου. Πολύ σύντομα όμως (από την πρώτη –δεύτερη σελίδα) συνηθίζει κανείς την ύπαρξη του ονόματος του χαρακτήρα που μιλάει στα αριστερά κάθε πρότασης, και μπορώ να πω ότι διαβάζεται γρηγορότερα από κάθε άλλο είδος, ειδικά από όσους δεν αρέσκονται και σε πολλές περιγραφές.

Εξαιρετικό ανάγνωσμα, ελαφρύ και εύκολο σε ότι αφορά το πρώτο επίπεδο, αλλά με πολύπλοκες προεκτάσεις στην συνέχεια.