Adair Gilbert, ''Μυστήριο στο χιόνι ''

To ‘Μυστήριο στο χιόνι’ παρουσιάζεται ως ψυχαγωγικό ανάγνωσμα, χαρακτηρισμός ιδιαίτερα πετυχημένος προκειμένου να του δώσει αποστάσεις και να μην το κατατάξει στην καθαυτού αστυνομική λογοτεχνία. Αυτό φανερώνει την ταπεινή προσέγγιση του συγγραφέα, ενώ κατά την γνώμη μου στέκεται άνετα ανάμεσα σε πιο καταξιωμένα βιβλία του είδους, που είναι η στατική τύπου ‘βρες τον δολοφόνο’ αστυνομική λογοτεχνία η οποία καλλιεργήθηκε κυρίως στην Αγγλία και έχει κυριότερη εκπρόσωπο την Αγκάθα Κρίστι.

Στο οπισθόφυλλο υπάρχει και ο χαρακτηρισμός ‘παρωδία’, που ενώ στο έργο υπάρχουν αρκετά στοιχεία σάτιρας, σαρκασμού, αυτοσαρκασμού και χιούμορ θα έλεγα ότι δεν κυριαρχεί.

Η υπόθεση απλή:

Βρετανική επαρχεία, 1930, Δεύτερη μέρα Χριστουγέννων, αποκλεισμένη από το χιόνι έπαυλη. Ένα πτώμα ανακαλύπτεται στην κλειδωμένη από μέσα σοφίτα και οι καλεσμένοι θα βρεθούν όλοι στη θέση του υπόπτου ανακρινόμενοι από τον γείτονα συνταξιούχο επιθεωρητή της Σκότλαντ Γιάρντ. Όλοι, εκτός από την συγγραφέα αστυνομικών μυθιστορημάτων που ήταν και αυτή ανάμεσα στους καλεσμένους.

Ο Adair, στις 287 σελίδες, χρησιμοποιεί μια γλώσσα σαφή, λιτή, γρήγορη χωρίς να υπολείπεται σε περιγραφές όπου πρέπει. Είναι η πιο ξεκούραστη γλώσσα που έχω διαβάσει ποτέ σε βιβλίο. Οι ήρωες ξεχωρίζουν εύκολα, δεν μπερδεύεσαι ενώ ο χρόνος ανάγνωσης μειώνεται στο μισό από το συνηθισμένο, τουλάχιστον σε εμένα. Η εξέλιξη καλή, η πλοκή άρτια και η αποκάλυψη έξυπνη.

Βέβαια δεν μιλάμε για κάποιο λογοτεχνικό αριστούργημα, ούτε για κάποιο σύνθετο αστυνομικό μυθιστόρημα που θα σας εντυπωσιάσει ή θα σας καθηλώσει αλλά για ένα ευχάριστο βιβλίο, ιδανικό για την ξαπλώστρα, που έχει λίγο από όλα και που σίγουρα θα σας χαλαρώσει.